We zouden gaan READ-lezen in de bieb van Oldenzaal toen ik een mailtje met de volgende inhoud kreeg: “het is een dringende advies om een mondkapje te dragen in de bibliotheek.”
Wat te doen? Deira, mijn Barbet van 2 jaar, is niet gewend dat ik een mondkapje draag. Daarbij haalt dat een groot deel van je mimiek weg en daar heeft de hond last van.
Ik kies er dan ook voor om tijdens een leessessie geen mondkapje te dragen zodat coachhond Deira in ieder geval op haar gemak gesteld wordt. Loop ik in de bibliotheek met Deira aan de lijn, dan draag ik het mondkapje.
Dat blijkt een prima oplossing te zijn. Bij een voorleessessie is het belangrijk dat Deira mij ook goed kan zien en weet wat ik van haar vraag. Maar ook voor de jonge lezertjes is het fijn. Hun juf of meester op school draagt ook geen mondkapje.
En het voorlezen na maanden van rust? Dat hebben we beiden gemist! Deira had nog niet zoveel READ ervaring en was eerst wel een beetje hyper. Al die lekkere knuffels en boeken, wat zaten daar een luchtjes aan! Maar dat brak ook het ijs. Want voor Oldenzaal was dit de eerste keer dus de pers, met twee man sterk, wilden van alles weten. En dat terwijl je eigenlijk komt voor een kind die je hond voorleest.
Tijdens het lezen van een zielige passage, spitst Deira haar oren, richt haar kop schuin omhoog en slaat een zachte janktoon. Is dat toeval of hoort mijn hond het aan de intonatie? Wie zal het zeggen maar het verbaast ons allemaal.
Die middag waren er heel veel goede lezers. Die hebben ook recht op ‘quality time’ met mijn hond. Toch was er 1 leeshater die samen met zijn zusje kwam. Zij las voor uit het boek 100 honden van Michael Whaite. Dat daagde hem uit om ook hardop voor te lezen, het ging haast van zelf. Moeder en ik keken elkaar aan, Yes!!
